Archives

रामेछाप जिल्ला खिम्ती गा.वि.स.का अग्नि पीडितहरुलाई प्राप्त सहयोग रकम सुनुवार सेवा समाज,रामेछाप मार्फत खिम्ती पुगि पीडितहरुलाई वितरण गरियो ।
सुनुवार सेवा समाज,रामेछाप र सुनुवार सेवा समाज,केन्द्रीय समितिको सहयोग आव्हानमासु.से.स. साखा साउदी को पहलमा प्राप्त सहयोग रकम ५०,०००/- र सुनिल मुखिया सुनुवारको ममतामयी आमा सुनिता मुखिया सुनुवारको सम्झनामा १,०००/- रकम सुनुवार सेवा समाज,जिल्ला समिती रामेछाप मार्फत पिडित रामबहादुर सुनुवार, हर्कबहादुर सुनुवार , सोमबहादुर सुनुवार र टुकबहादुर सुनुवारलाई उक्त रकम खिम्ती गा.वि.स.मा वितरण सम्पन्न गरियो । सहयोगी हातका सम्पुर्ण साउदी वासी दाता सुनुवार बन्धुहरुलाई आभर व्यक्त सहित मुरि मुरि धन्यबाद दिन चाहान्छौ ।
चेरेदुमिन !!!

-कोइँचबु काःतिच
अग्निपीडित रामेछाप खिम्ती गाविसका सुनुवार परिवारलाई आर्थिक सहयोग उपलब्ध भएको छ । साउदी अरेवियाका सुनुवार सेवा समाजको पहलमा साउदी अरेवियामा कार्यरत सुनुवारहरुले एक मुष्ट रकम रु. ५०,००० (पचास हजार) सहयोग गरेका हुन् । सुनुवार सेवा समाजको कोषाध्यक्ष शोभा सुनुवारले रामेछाप खिम्तीका अग्निपीडित सुनुवारलाई उपलब्ध गराउन सुनुवार सेवा समाज केन्द्रीय सदस्य तथा रामेछाप जिल्ला अध्यक्ष रमेशकुमार सुनुवारलाई हस्तान्तरण गर्नुभएको छ । आजै रामेछाप मन्थली जानु भएका सुसेस रामेछाप जिल्ला अध्यक्ष सुनुवारले भोलि नै खिम्ती पुगेर पीडितहरुलाई सहयोग रकम उपलब्ध गराउने बताउनु भएको छ । अग्निपीडितहरुलाई सहयोग रकम उपलब्ध गरेको तस्वीरसहितको रिपोर्ट सहयोग रकम वितरण गरेपछि केन्द्रीय समितिलाई उपलब्ध गराउने र केन्द्रीय समितिले साउदी अरेवीय सुसेसलाई जानकारी गराउने कोषाध्यक्ष शोभा सुनुवारले बताउनु भएको छ ।
अग्निपिडीतहरुको सहयोगका लागि सुनिल मुखियाले पनि रु. १००० (एक हजार) सहयोग गर्नुभएको छ । अग्निपीडितहरुलाई सहयोग गर्ने दाताहरुको नामावली यस प्रकार रहेको छ ः

–कोइँचबु काःतिच ।
१८ आषाढ, काठमाडौं । होन्बा बिन्दार्वादेखि जस्तै कोइँचहरु आफ्नो भविश्य आपैंmले अन्यौल बनाइरहेको भावसहितको कोइँच कविता शङ्खु बुजिचले बाचन गरेसँगै नेपालको राजनीतिक भद्रगोलका बारेमा सपना सुनुवारले आफ्नो व्याङ्ग्य बाण हानेको थिए भने रणचण्डी बनेर उक्रिनु पर्ने धारणा रिस्ता सुनुवारको थियो । रुपक सुनुवारले कोइँचको भेषाभुषा र संस्कार संस्कृति नै पहिचानको घोतक हो भन्ने तर्क पस्के भने इँगिहोपो शिर्षक विहीन कविता पस्केर हाम्रा नेताहरुको शिर्ष स्थान नै कहाँ छ र भन्ने तर्क गर्दै यो देशको सासकीय व्यवास्था र यो देशसँग के सम्बन्ध छ के परिवर्तन भयो भन्ने विचार पोखे ।
शोभा सुनुवारको कोइँच कविताले कोइँच कविको इतिहास बकेको थियो भने भिमप्रकाश सुनुवार र ललित सुनुवार कविताको सट्टा कोइँच गीत गाउनु भएको थियो । सागर सुनुवारले दुई छोटा तर उत्कृष्ट कविता पस्केको धारणा टिप्पणीकारको थियो । यता कविताको विट मार्दा मनोरमा –काःतिच रामा) ले आमाको भावनाले ओतप्रोत गजल प्रस्तुत गरेकी थिइन ।
चुप्लु चुल्हाचौकामा साहित्यिक जमघटमा अशोक सुनुवार काल्पनिक यात्रीले कविताको इतिहास वारे लेख सहित गलज प्रस्तुत गरेका थिए । ११ बजे शुरु हुने भनिएको कविता गोष्ठी साँडे १२ बजे शुरु भएको थियो ।
वाचित कविता वारेमा सुनुवार विद्यार्थी समाजका अध्यक्ष मानबहादुर सुनुवारले धेरै राम्रो कविता प्रस्तुत् भएको र वाचित कविताहरुले कोइँच पहिचानको लागि वाकलता गरेको बताउनुभयो । साहित्यले समाज परिवर्तन मात्र होइन देशको राजनीतिक महौला नै परिवर्तन गर्न सक्छ साहित्यकारले दरोसँग नियामित लेखन कर्म अगाडि बढाउनु पर्ने बताउनुभयो नेपाल आदिवासी जनजाति चलचित्र महासंघका अध्यक्ष अमृत सुनुवार ।
सुनुवार सेवा समाजका संस्थापक कोषाध्यक्ष टिकाराम मुलिचा र सदस्य प्रेम हाँबालिको उपस्थितिमा सञ्चालित साहित्यिक गोष्ठीमा सुसेस पाँचौं अध्यक्ष लोकप्रिय सुनुवारले कोइँच साहित्यको भविश्य उज्यालो रहेको बताउनु भयो । संस्थापक प्रेम हाँबालीले साहित्य यथार्थभन्दा अर्कै सन्सार हो । त्यो सन्सारमा हराउँन सकियो भने साहित्य उत्कृष्ट हुन्छ । हिँजोको साहित्य र अहिलेको साहित्यमा धेरै अन्तर भएको जानकारी गराउनु भयो । Read More

– Koinch Bu Kaatich
पार्मोसिरिको सौन्दर्य सिर्जनाले वनजङ्गलले पृथ्वी हरियाली हराभरा भयो । विभिन्न किसिमको फलपूmलले पृथ्वी सुगन्धमय त भयो । तर घाँसपात, फलपूmल खाइदिने कुनै पनि जीवजन्तु नभएपछि त्यसै कुहिएर गए । त्यसै त्यसै भुइँमा झरेर खेर गयो । झारपात, लहरा, रुख विरुवाले पृथ्वीलाई ढाक्दै गयो । जलथल सबै हरियो नै हरियो भयो । यस्तो अवस्था देखेर इँगिले पुनः तायारिप्चि सायारिप्चिलाई प्राणीको सृष्टि गर्न अह्राउनुभयो । सर्वव्यापी इँगिको आज्ञापालन गर्दै तायारिप्चि सायारिप्चिले पार्मोसिरिको सहयोगमा ब्रह्माण्डका विविध तत्वहरुको समायोजन गरेर र्य र रजको सृष्टि गर्नुभयो । यही वीर्य र रज धारण गर्ने शरिरका रुपमा बिभिन्न जलचर थलचर तथा उभयचर जीवहरुको सृजना गर्नुभयो । ती मध्ये सबैभन्दा पहिला जलमा बस्ने प्राणीको सृष्टि गर्नुभयो । यसरी पृथ्वीमा साना मसिना जीवहरुको सृष्टि गर्दै ठूला ठुला अजङ्ग शरीर भएका साकाहारी जीवहरुको सृष्टि गर्नुभयो । सबै जीवहरुलाई सन्तान उत्पादन गर्न एक निश्चित आयुको निर्धारण गर्नुभयो । जीवहरुले बोट बिरुवा खाएर बोटविरुवा नियन्त्रणमा ल्याए पनि जीवजन्तु पशुपंक्षीहरुको संख्या भने तीब्ररुपकमा बढ्न थाल्यो । यो त झन अनिष्ट हुने भयो भनि पार्मोसिरिलाई जीवहरुको संख्यामा सन्तुलन ल्याउन फेरि परभाक्षी मांसाहारी जीवहरुको सृष्टि गर्न लगाउनुभयो । यसरी विभिन्न खाले जीवहरुको सृष्टि गरेपछि पार्मोसिरि बढो हर्षविभोर हुनुभयो । अनि आफुभित्र भएको स्त्रीरुप र पुरुषरुपलाई छुटाएर छुट्ट छुट्टै विचरण गर्ने विचार गर्नु भयो । यसैले पुरुष रुप पारुहोपो र स्त्रीरुप सुम्निमामा अलग अलग हुनुभयो । पुरुषरुप पारुहोपो सेतो रङमा परिणत भएर आकाशमा घामतिर लाग्नुभयो । स्त्रीरुप सुम्निमामा अर्थात् सिरि धर्तीमै चराचुरुङ्गी, जीवजन्तुहरुसँग रमाउन थाल्नुभयो । धेरै समयसम्म पनि उनीहरुको भेटघाट भएन आ–आफ्नै सन्सारमा रमाएर बस्न थाले । सुम्निमामालाई सुसि बारिङ होपो हावाले संरक्षण प्राप्त भयो । उनले सुसि बारिङ होपोसँग तान बुन्ने सिप सिकीन । पारुहोपोले पनि सुम्निमामा के गर्दै होलिन् भनेर सम्झिे । सुनको थाक्रि र सुखुप अनि क्योङ मायाको चिनो बोकेर आकाशबाट धर्तीतिर सुम्निमामा खोज्दै आए । सुम्निमामाले जिन्दगीको कथालाई अजङ्गको ठूलो तानमा बुनीरहेकी थिइन् । पारुहोपोले उनको लगाब देखेर त्यस्तो शुभ कामलाई नविथोल्ने विचारले सुनको सुखुप, थाक्रि, क्योङ उनको अगाडि खसाइ दिए र फर्के घामतिरै आकासमा । पशुपंक्षीको जोडी देखेर उनले प्रेमभाव जाग्यो । र, पारुहोपोलाई सम्झिन थालिन । उनलाई आफ्नो अर्धाङ्ग पारुहोपो नै हो भन्ने शंका लागेर मुक्दुमि विद्या जापेर दिव्यदृष्टिले हेर्दा साँच्चिकै पारुहोपो आकाशमा कावा खाँदै आफ्नै तालमा स्वाच्छन्द घुमीरहेको देखिन । अनि तायारिप्चि सायारिप्चिलाई पारुहोपोको प्रेम प्रस्ताव स्वीकार गरेको बताइन् । तायारिप्चि सायारिप्चि पारुहोपोलाई आफ्नो बुबा रुमुहोपो राँकोच सूर्यलाई लिएर सुसि हावासँग सुम्निमामा माग्न जान आह्राए । पारुहोपो तायारिप्चि सायारिप्चि कोङ्पि लिएर आफ्नो बुबा रुमुहापो साथमा सुम्निमामाको बुबा सुसि बारिङहापो भएको ठाउँमा गए । तायारिप्चि सायारिप्चिको मुखबाट सुसि बारिङ होपोले पारुहोपो र सुम्निमामा वीचको प्रगाढ प्रेमका वारेमा थाहा पाए । अनि सुसि बारिङ होपोले नाम्सि फु, मायाको पूmलको प्रतिक स्वरुप वसन्तमा फुल्ने सुन्दर गुलाफी रङ्गको खालाम पूm रुमुहोपोको हातमा सुम्पिँदै भन्नुभयो, “मेरो फुलबारीको सुन्दर फुल, मेरो कुलको गहना, यो धर्तीको सुन्दर मायाको पूmल नाम्सि फु, तायारिप्चि सायारिप्चि साँक्षी राखेर तपाईँको फुलबारी सजाउन सुम्पेको छु । ओइलिएर नजाओस् । सुकेर नजाओस् । हाँगा भाँचिए पनि बोट नभाँचियोस् । पात झरे नि बोट नढालोस् ।” अनि जीवजन्तु र चराहरुको लालालस्कर लगाएर विवाह भयो । यसैले अभैm पनि कोइँचमा मायाको चिनो दिँदा काइँयो, बिनायो, ठाक्री दिने र विवाहमा बेहुलीको बाबुले बेहुलाको बाबुलाई छोरी दिँदा मायापिरतीको पूmल स्वरुप एक थुँगा पूmल नाम्सि फु दिने चलन छ । कुनै केटाकेटी वीच मायापिरती बस्न लागेको रहेछ भने अभैm पनि ए इः नाम्सि फु बोने, भनेर जिस्काउने चलन यथावत छँदै छ ।