लोभी मन : आशिष मागी रहेछु

–शोभा सुनुवार जुलियट

बुबाले दिएका गाली र अतीर्का वचनहरू
सन्तानको लागि खपेको भोकहरू
थाप्लोको नाम्लोले गर्दा
निधारबाट बगेको पसिनाहरू
हात समाइ कालोपाटीमा
खरीले लेखेर कखरा फारेका दिनहरु
कलम, कापी, किताब
जसोतशो जोरजाम गरि दिएको
एक दुई जोर भए पनि
नयाँ लुगा किनेर दिएको
सन्तान भोकमारीमा नपरुन भनेर
अन्नको भकारी साँचेको
आफु जेसुकै खाए पनि
सन्तानलाई जसरी पनि
चाडवाड मीठोमसिनो खान दिएको
सबै सबै कुराहरू मानसपटलमा घुमीरहन्छन्
बल्ल पो बुझ्दै छु
म पनि आमा भएपछि ।

जतिबेला बुझ्नुपर्ने थियो, बुझ्नै सकिएन
अहिले बुझेर के भो र !
आखिर गुनासो सुन्ने बुबा नै नभएपछि
नसुन्ने ठाउँमा दुनियाँबाट टाढा गएपछि ।

खोलानाला बढेर आउँदा तर्नै नदिने
दुख बिमारीमा सधैं चिन्ता बोक्ने
सन्तानलाई कसरी उँभो लगाउने भनेर
आफ्नो इच्छाहरू मार्ने
कन्तुरको लुगा कन्तुरमा नै राखेर
सन्तानकै निम्ति पेटारो कस्ने
सन्तानकै उज्यालो भविस्य खोज्दै
आपैंm अँध्यारोमा कैयान रात काट्दै
सन्तानको लागि बलिदान दिने बुबा
सम्झिने गर्छु र आफैंलाई धिक्कार्दछु ।

सायद
आज बुबा भए सबै गुनासो माफी सुनाइ हुन्थे
बुबाको वलिदानको मूल्य चुकाउथेँ
तर
नहुँदाको खोक्रो सम्झनामा केही गर्न चाहिन
केवल बुबाले दिएको
सँस्कार, शिक्षा, त्यागहरूलाइ सम्झेर
सम्मान गर्न चाहेँ
जहाँ भएपनि बुबा
यो लोभी मन
आशिष मागी रहेछु
हरेक पल सम्झीरहेकी छु
एक अञ्जुली जल
र, श्रद्धाका पुष्पागुच्छा ।